پروردگارم...

پروردگارِ جانَم

مهربانترین مَعشوقِ عالَم

تورا بِه جانِ تَمامِ عَزیزانَت قَسَمَ میدَهَم...

دور کُن مَرا از تَمامِ دِلبَستِگی هاییِ کِه از تو دورَم میکُنَند...

مَن آرامِشی ابَدی میخواهَم،آرامِشی کِه هیچ چیز و هیچ کَس قادِر بِه بَرهَم زَدَنَش نَباشَد...

توکِه دریایِ آرامِشی...قَطره ای بِه مَن عَطا کُن...

پی نوشت:دلخوش که میشوم به روزگار خوشی...کسی از جایی پیدایش میشود تا 

دلخوشیم را برهم زند...و من مات این حکمتم...دل بند که میشوم به مهربانی آه_دَمی،

مهربانیش را از ریشه میخشکاند،گویی از روز ازل یک قطره مهربانی در وجودش نبوده و

نیست...!

عجیب است حال روزگار ما...

شاید حکمت توست که دل ببرم از غیر...